Jacek Sempoliński był malarzem. Podczas II wojny światowej studiował w konspiracyjnej szkole im. Konrada Krzyżanowskiego w Warszawie, po wojnie uczył się na warszawskiej ASP pod kierunkiem m. in. Eugeniusza Eibischa. Od 1956 roku pracował jako pedagog na Akademii Sztuk Pięknych. W 1980 roku stworzył i kierował Katedrą Kształcenia Ogólnoplastycznego na Wydziale Wzornictwa Przemysłowego. Jednostka ta odpowiedzialna była za naukę „sztuk czystych” (malarstwa, rysunku, rzeźby) oraz kształtowanie artystycznej wrażliwości studentów. We własnej praktyce malarskiej Sempoliński łączył tradycję polskiego koloryzmu z zaangażowaniem moralno-etycznym pokolenia Arsenału 55. Interesowały go nawiązania do muzyki oraz problemy formy malarskiej (kolor, światło, faktura), z czasem w swojej sztuce zaczął poruszać tematykę egzystencjalną oraz religijną. W latach 80. zaangażowany był w sztukę niezależną tworzoną w obrębie kościoła.