Jerzy Sołtan był architektem, absolwentem Politechniki Warszawskiej. W niewoli, do której trafił we wrześniu 1939 roku, zajmował się między innymi tłumaczeniem książki „Kiedy katedry były białe” Le Corbusiera. Po wojnie wyjechał do Francji i zatrudnił się u twórcy pawilonu L’Esprit Nouveau, z którym wcześniej prowadził korespondencję. Do Polski powrócił w 1949 roku, zaproszony do organizowania nowego Wydziału Architektury Wnętrz na warszawskiej ASP. W 1950 roku został dziekanem nowego wydziału, prowadził Katedrę Projektowania Form Przemysłowych. Jego pierwszym asystentem był Oskar Hansen, z którym współpracował zaraz po powrocie do Polski. Był inspiratorem, a następnie kierownikiem Zakładów Doświadczalnych ASP w Warszawie (późniejszych Zakładów Artystyczno-Badawczych), które zostały powołane przez ówczesnego rektora, Mariana Wnuka w 1954 roku. Sołtan był prekursorem nauczania wzornictwa na warszawskiej ASP, wprowadził nową metodę dydaktyczną, która uwzględniała respektowanie potrzeb użytkownika oraz ograniczeń zleceniodawcy, przy krytycznym podejściu do tematu. W ramach działalności Zakładów Doświadczalnych Sołtan wprowadził „metodę integracyjną”, według której nad jednym projektem współpracowali twórcy z różnych dziedzin (architekci, projektanci, graficy, malarze, a nawet muzycy), których kompetencje uzupełniały się. Zgodnie z tą metodologią powstały wybitne realizacje w przestrzeni Warszawy: kompleks sportowy „Warszawianka” (Jerzy Sołtan, Zbigniew Ihnatowicz, Lech Tomaszewski), wnętrza dworca Warszawa Śródmieście (Jerzy Sołtan, Zbigniew Ihnatowicz, Wojciech Fangor), bar „Wenecja” (Jerzy Sołtan, Zbigniew Ihnatowicz, Adolf Szczepiński), a także niezrealizowany projekt pawilonu polskiego na Expo’58 w Brukseli (Jerzy Sołtan, Zbigniew Ihnatowicz, Lech Tomaszewski, Wojciech Fangor, Wacław Zalewski, Krzysztof Meisner, Oskar Hansen). Pod koniec lat 50. działalność Zakładów została uzupełniona o projekty wzornicze realizowane na zlecenie przemysłu. Od końca lat 50. Sołtan utrzymywał kontakty z Walterem Gropiusem, pracował z nim na Uniwersytecie Harvarda w Cambridge, Massachusetts, gdzie – w latach 1967-1974 – pełnił funkcję dziekana Wydziału Architektury. W 1975 roku został dyrektorem Programu Przestrzennego Kształtowania Miast, w 1979 roku przeszedł na emeryturę.